غرور؛ آن‌گاه که بی‌جا باشد، همچون خاری می‌شود در دلِ خرد!

آدمی با غرورِ بی‌جا، از قله‌ای خیال‌زاده بر زمینِ حقیقت سقوط می‌کند؛ بی‌آنکه حتی بفهمد پروازش توهّم بوده است.
غرور بی‌جا، پرده‌ای‌ست میان انسان و فهمِ انسانیت… می‌پوشاند چشم‌ها را تا کسی جز خویشتنِ خویش را نبیند.
و چه بسیار کسانی که از اوجِ بلندِ خودبینی، فرو افتاده‌اند به درّه‌ی تنهایی.
کاش بدانیم، شکوه واقعی در فروتنی‌ست؛ در آن لحظه‌ای که می‌توانی مغرور باشی، اما لبخندِ حقیقت را به جای بلندیِ توهّم برمی‌گزینی.
غرور اگر چراغِ احترام باشد، می‌درخشد؛ اما اگر زهرِ تکبر شود، خاموشیِ تمامِ معنا را در پی دارد.